سلامت نیوز : رشد عروق خونی جدید یک مکانیسم ضروری در ترمیم زخم به شمار می رود.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از سایت سیمرغ ؛ زخم های مزمن مانند زخم های پا یک عارضه شایع در دیابت است و عامل بیش از 80 درصد موارد قطع پا در این بیماران به شمار می رود. تاکنون روش موثری برای بهبود این نوع زخم ها پیشنهاد نشده است اما نتایج مطالعه اخیر امیدوار کننده به نظر می رسد.
محققان فرانسوی در مطالعات خود مشاهده نمودند که رژیم غذایی غنی از پروتئین و به خصوص حاوی 2 اسید آمینه (اجزای تشکیل دهنده پروتئین ها) آرژینین و پرولین نقش موثری در بهبود و ترمیم زخم های دیابتی دارد.
برای انجام این تحقیق، پژوهشگران 18 موش آزمایشگاهی دیابتی را به 3 گروه تقسیم کردند و در پوست آنها زخمی ایجاد نمودند.
گروه اول رژیم غذایی استاندارد، گروه دوم رژیم غذایی غنی از پروتئین و گروه سوم رژیم غذایی پر پروتئین به اضافه مکمل آرژینین و پرولین داشتند. نتایج نشان داد که در گروه دوم (رژیم غذایی پر پروتئین) و گروه سوم (رژیم غذایی پر پروتئین به اضافه مکمل آرژینین و پرولین) تعادل نیتروژن بهتر از گروه اول (رژیم غذایی استاندارد) بود.
نکته جالب این که بهبود و ترمیم زخم در گروه سوم (رژیم غذایی پر پروتئین به اضافه مکمل آرژینین و پرولین) به طور قابل ملاحظه ای از دو گروه دیگر بهتر و سریع تر بود. بدین معنی که رشد عروق خونی جدید در محل زخم بیشتر و بهتر انجام شده بود. رشد عروق خونی جدید یک مکانیسم ضروری در ترمیم زخم به شمار می رود، زیرا این عروق مواد مغذی و اکسیژن مورد نیاز بافت در حال ترمیم را تامین می کنند.
همچنین مشاهده شد که شاخص های التهابی در این گروه کمتر از سایر گروه هاست و این نشان دهنده ترمیم بهتر است زیرا التهاب، فرآیند ترمیم را کند می نماید.
این مطالعه اثبات کرد که رژیم غذایی سرشار از پروتئین به ویژه اسیدهای آمینه آرژینین و پرولین نقش موثری در ترمیم و بهبود زخم های دیابتی مزمن دارد و با توجه به عدم وجود درمان موثر برای این عارضه، با اصلاح رژیم غذایی بیماران می توان نقش مهمی در درمان زخم های دیابتی ایفا نمود.
اسید های آمینه آرژینین و پرولین غیر ضروری هستند، بدین معنی که بدن قادر به تولید آنهاست اما در منابع غذایی پروتئینی مانند گوشت، مرغ، ماهی، تخم مرغ و لبنیات نیز یافت می شوند.
لازم به ذکر است که رژیم غذایی بیماران دیابتی و هرگونه تغییر در آن باید تحت نظر متخصص تغذیه تنظیم شود.
نتایج این تحقیق در مجله فیزیولوژی امریکا به چاپ رسیده است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از سایت سیمرغ ؛ زخم های مزمن مانند زخم های پا یک عارضه شایع در دیابت است و عامل بیش از 80 درصد موارد قطع پا در این بیماران به شمار می رود. تاکنون روش موثری برای بهبود این نوع زخم ها پیشنهاد نشده است اما نتایج مطالعه اخیر امیدوار کننده به نظر می رسد.
محققان فرانسوی در مطالعات خود مشاهده نمودند که رژیم غذایی غنی از پروتئین و به خصوص حاوی 2 اسید آمینه (اجزای تشکیل دهنده پروتئین ها) آرژینین و پرولین نقش موثری در بهبود و ترمیم زخم های دیابتی دارد.
برای انجام این تحقیق، پژوهشگران 18 موش آزمایشگاهی دیابتی را به 3 گروه تقسیم کردند و در پوست آنها زخمی ایجاد نمودند.
گروه اول رژیم غذایی استاندارد، گروه دوم رژیم غذایی غنی از پروتئین و گروه سوم رژیم غذایی پر پروتئین به اضافه مکمل آرژینین و پرولین داشتند. نتایج نشان داد که در گروه دوم (رژیم غذایی پر پروتئین) و گروه سوم (رژیم غذایی پر پروتئین به اضافه مکمل آرژینین و پرولین) تعادل نیتروژن بهتر از گروه اول (رژیم غذایی استاندارد) بود.
نکته جالب این که بهبود و ترمیم زخم در گروه سوم (رژیم غذایی پر پروتئین به اضافه مکمل آرژینین و پرولین) به طور قابل ملاحظه ای از دو گروه دیگر بهتر و سریع تر بود. بدین معنی که رشد عروق خونی جدید در محل زخم بیشتر و بهتر انجام شده بود. رشد عروق خونی جدید یک مکانیسم ضروری در ترمیم زخم به شمار می رود، زیرا این عروق مواد مغذی و اکسیژن مورد نیاز بافت در حال ترمیم را تامین می کنند.
همچنین مشاهده شد که شاخص های التهابی در این گروه کمتر از سایر گروه هاست و این نشان دهنده ترمیم بهتر است زیرا التهاب، فرآیند ترمیم را کند می نماید.
این مطالعه اثبات کرد که رژیم غذایی سرشار از پروتئین به ویژه اسیدهای آمینه آرژینین و پرولین نقش موثری در ترمیم و بهبود زخم های دیابتی مزمن دارد و با توجه به عدم وجود درمان موثر برای این عارضه، با اصلاح رژیم غذایی بیماران می توان نقش مهمی در درمان زخم های دیابتی ایفا نمود.
اسید های آمینه آرژینین و پرولین غیر ضروری هستند، بدین معنی که بدن قادر به تولید آنهاست اما در منابع غذایی پروتئینی مانند گوشت، مرغ، ماهی، تخم مرغ و لبنیات نیز یافت می شوند.
لازم به ذکر است که رژیم غذایی بیماران دیابتی و هرگونه تغییر در آن باید تحت نظر متخصص تغذیه تنظیم شود.
نتایج این تحقیق در مجله فیزیولوژی امریکا به چاپ رسیده است.