سلامت نیوز : روز دوشنبه با نظر شورایعالی انقلاب فرهنگی، انتزاع یا احیای دانشگاه علوم پزشکی ایران نهایی شد و به نظر می‌رسد این دیگر آخرین مرحله در جریان احیای دانشگاه باشد. همه امیدوارند که این تصمیم، پایان دوره طولانی بلاتکلیفی بیمارستان‌ها، پزشکان و دانشجویانی باشد که طی این سال‌ها صدمات حیثیتی، علمی و حرفه‌ای متعددی را متحمل شدند که بی‌تردید این صدمات بر نوع خدمات یا آموزش آنها بی‌تاثیر نبوده است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شرق ؛ سه سال پیش، با یک تصمیم خلق‌الساعه (تصمیمی که بدنه هیات علمی هر دو دانشگاه در آن، کوچک‌ترین نقشی نداشتند) دو دانشگاه با یکدیگر ادغام شدند. ناگهانی‌بودن این تصمیم، خود باعث واکنش‌های بسیاری شد که بخش قابل‌توجهی از انرژی اعضای هیات علمی، دانشجویان و دستیاران را برای چندین ماه زایل کرد. این در حالی بود که هر دو دانشگاه، کمبودی از نظر مشکلات نداشتند: ممنوعیت استخدام، کمبود منابع مالی بیمارستان‌ها، مطالبات عظیم بیمارستان‌ها از موسسات بیمه، از پیش در کار کاستن از توان نیمه‌جان بیمارستان‌های آموزشی بود که ناگهان این مشکل غیرضروری! نیز پیش پای مدیران و طبیبان، سبز شد که تهران باشید یا ایران!؟ که از پیش هم، همه افتخار می‌کردند ایرانی و شهروند تهران هستند! پس از ادغام، از آنجا که روند ادغام هم با نظر کمیته‌هایی از هر دو دانشگاه انجام نشده بود و به دلیل گستردگی ناگهانی سیستم اداری (که امکان رسیدگی به جزییات مشکلات هر واحد درمانی را دشوار می‌کرد).
مشکلات پرسنل دانشگاه ایران مضاعف شده بود و بالطبع به دلیل دوم‌شدن (حتی اگر قصدی هم در این کار نبود)، این مشکلات را بزرگ‌تر و این رفتار را غیرمحترمانه‌تر هم می‌دیدند! پس از جدایی مجدد که در اوایل امسال اتفاق افتاد، مشکلات، فی‌الواقع از همیشه بیشتر شد، حالا مدیران و اعضای هیات علمی نه منابع مالی قابل دسترسی‌ای داشتند و نه حتی مرجعی که بتواند به مشکلات آنها رسیدگی کند و در هفته‌های اخیر این موضوع، داشت به شکل بسیار حاد و حتی خطرناکی درمی‌آمد!
کارآمدی بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی ایران در طول این مدت، عمدتا مرهون زحمات و همت هیات علمی و مدیرانی بود که بی‌هیچ چشمداشتی، به‌کار و فعالیت خود تحت هر شرایطی ادامه دادند. تنها امیدواری یا تنها نکته مثبت این وقایع، می‌تواند درسی و تجربه‌ای برای آینده باشد که اگرچه اتحاد و اتفاق مجامع علمی رویایی است اتوپیایی که کسی نمی‌تواند آرزو نکند، اما انحلال، ترکیب، ادغام و... مکاتب آموزشی که از بالا و به شکل دستوری، کاری است غیرممکن و موجب خسران فراوان خواهد شد. در هر حال دانشگاه‌ها، موجوداتی مستقل و خودسامان هستند و جز این نمی‌توانند باشند. امید است این واقعیت موجود را ببینیم و درک کنیم تا بتوانیم سامان دهیم. اعضای هیات علمی دانشگاه ایران اگر اطمینان یابند مصایب چند ساله آنان باعث شده که دیگر کسی برای هیچ‌کدام از دانشگاه‌ها، از بیرون و خلق‌الساعه تصمیمات اینچنینی نخواهد گرفت، آنگاه هیچ از آنچه بر آنها رفته، شاکی نخواهند بود و زحمات خود را بربادرفته نخواهند دید.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شرق ؛ سه سال پیش، با یک تصمیم خلق‌الساعه (تصمیمی که بدنه هیات علمی هر دو دانشگاه در آن، کوچک‌ترین نقشی نداشتند) دو دانشگاه با یکدیگر ادغام شدند. ناگهانی‌بودن این تصمیم، خود باعث واکنش‌های بسیاری شد که بخش قابل‌توجهی از انرژی اعضای هیات علمی، دانشجویان و دستیاران را برای چندین ماه زایل کرد. این در حالی بود که هر دو دانشگاه، کمبودی از نظر مشکلات نداشتند: ممنوعیت استخدام، کمبود منابع مالی بیمارستان‌ها، مطالبات عظیم بیمارستان‌ها از موسسات بیمه، از پیش در کار کاستن از توان نیمه‌جان بیمارستان‌های آموزشی بود که ناگهان این مشکل غیرضروری! نیز پیش پای مدیران و طبیبان، سبز شد که تهران باشید یا ایران!؟ که از پیش هم، همه افتخار می‌کردند ایرانی و شهروند تهران هستند! پس از ادغام، از آنجا که روند ادغام هم با نظر کمیته‌هایی از هر دو دانشگاه انجام نشده بود و به دلیل گستردگی ناگهانی سیستم اداری (که امکان رسیدگی به جزییات مشکلات هر واحد درمانی را دشوار می‌کرد).
مشکلات پرسنل دانشگاه ایران مضاعف شده بود و بالطبع به دلیل دوم‌شدن (حتی اگر قصدی هم در این کار نبود)، این مشکلات را بزرگ‌تر و این رفتار را غیرمحترمانه‌تر هم می‌دیدند! پس از جدایی مجدد که در اوایل امسال اتفاق افتاد، مشکلات، فی‌الواقع از همیشه بیشتر شد، حالا مدیران و اعضای هیات علمی نه منابع مالی قابل دسترسی‌ای داشتند و نه حتی مرجعی که بتواند به مشکلات آنها رسیدگی کند و در هفته‌های اخیر این موضوع، داشت به شکل بسیار حاد و حتی خطرناکی درمی‌آمد!
کارآمدی بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی ایران در طول این مدت، عمدتا مرهون زحمات و همت هیات علمی و مدیرانی بود که بی‌هیچ چشمداشتی، به‌کار و فعالیت خود تحت هر شرایطی ادامه دادند. تنها امیدواری یا تنها نکته مثبت این وقایع، می‌تواند درسی و تجربه‌ای برای آینده باشد که اگرچه اتحاد و اتفاق مجامع علمی رویایی است اتوپیایی که کسی نمی‌تواند آرزو نکند، اما انحلال، ترکیب، ادغام و... مکاتب آموزشی که از بالا و به شکل دستوری، کاری است غیرممکن و موجب خسران فراوان خواهد شد. در هر حال دانشگاه‌ها، موجوداتی مستقل و خودسامان هستند و جز این نمی‌توانند باشند. امید است این واقعیت موجود را ببینیم و درک کنیم تا بتوانیم سامان دهیم. اعضای هیات علمی دانشگاه ایران اگر اطمینان یابند مصایب چند ساله آنان باعث شده که دیگر کسی برای هیچ‌کدام از دانشگاه‌ها، از بیرون و خلق‌الساعه تصمیمات اینچنینی نخواهد گرفت، آنگاه هیچ از آنچه بر آنها رفته، شاکی نخواهند بود و زحمات خود را بربادرفته نخواهند دید.