سلامت نیوز : یک پژوهشگر حوزه اعتیاد با بیان اینکه متآمفتامین در همان ابتدای مصرف خسارات جبران‌ناپذیری به مغز وارد می‌کند، گفت: افت حافظه، پرخاشگری و تهاجم، رفتارهای جنون‌آمیز و آسیب‌های قلبی و مغزی از جمله عوارض مصرف آن است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا ؛ دکتر محمدحسن فرهادی افزود: یکی از مواد شایع در کشور طی سالیان اخیر، مصرف شیشه است که ماده اصلی و ترکیب شیمیایی آن متآمفتامین است.
وی با بیان اینکه این ماده اوایل قرن گذشته در ژاپن از آمفتامین ساخته شد، افزود: اثر متآمفتامین در دوزهای قابل مقایسه، متفاوت است، اما سطح بیشتری از آن وارد مغز شده و بالقوه داروی محرک‌تری است.
این پژوهشگر حوزه اعتیاد اظهار کرد: متآمفتامین از نظر ساختاری شباهت زیادی به آمفتامین و نوروترانسمیتر دوپامین دارد، برخلاف کوکائین که بسیار سریع و به طور تقریبی کامل در بدن متابولیزه می‌شود، متآمفتامین نیمه عمر طولانی‌تر داشته و درصد بیشتری از آن به مدت زیادی بدون تغییر در بدن می‌ماند که منجر به اثرهای محرک طولانی‌تر می‌شود.
فرهادی بیان کرد: این ماده به علت حلالیت بالا در چربی به راحتی از سد خونی مغز عبور کرده و با تاثیر بر پایانه‌های عصبی باعث آزاد شدن میانجی‌های عصبی می‌شود.
وی ادامه داد: مطالعات حیوانی، افزایش سطح بیشتر دوپامین در مغز را متعاقب مصرف متآمفتامین نشان می‌دهند که ناشی از مکانیسم اثر این ماده بر سلول‌های عصبی بوده که علاوه بر بلوک باز جذب مجدد دوپامین، سبب افزایش آزادسازی دوپامین از نورون پیش‌سیناپسی و سپس منجر به غلظت بیشتر آن در سیناپس و اثرهای نوروتوکسیک در پایانه عصبی می‌شود.
وی گفت: اعتقاد بر این است که بیشتر اثرهای لذت‌بخش متآمفتامین ناشی از آزاد شدن سطح بسیار زیاد نوروترانسمیتر دوپامین است.
این پژوهشگر حوزه اعتیاد اظهار کرد: متآمفتامین در همان ابتدای مصرف خسارات جبران‌ناپذیری را به مغز وارد می‌کند که افت حافظه، پرخاشگری و تهاجم، رفتارهای جنون‌آمیز و آسیب‌های قلبی و مغزی از عوارض مصرف آن است.
فرهادی افزود: مطالعات اختصاصی تصویربرداری از مغز، تغییراتی در فعالیت سیستم دوپامینی مربوط به مراکز یادگیری و مهارت‌های گفتاری را نشان می‌دهد و مطالعات اخیر در مصرف‌کنندگان مزمن همچنین تغییرات شدید ساختاری و عملکردی در آن نواحی از مغز را آشکار می‌کند که مرتبط با حافظه و ادراک است و منجر به بسیاری از مشکلات شناختی و ادراکی مشاهده شده در آنها می‌شود.
وی گفت: به نظر می‌رسد، تنها بخشی از اثرهای مزمن این ماده تا حدودی قابل برگشت است و از طرفی تعدادی از مطالعات تصویربرداری، بهبودی ساختاری در برخی نواحی مغزی را بعد از نداشتن مصرف به مدت 2 سال را نشان می‌دهند که با بهبودی در اجرای تست‌های حرکتی، گفتاری و حافظه همراه بوده است.
وی در پایان خاطر نشان کرد: عملکرد سایر نواحی مغزی حتی بعد از 2 سال پاکی، بهبودی را نشان نمی‌دهد، به گونه‌ای که برخی تغییرات ساختاری ناشی از مصرف مت‌آمفتامین‌ها ممکن است طولانی مدت باشد و به علاوه، افزایش خطر سکته مغزی ناشی از سوء مصرف آمفتامین می‌تواند منجر به تخریب‌های غیرقابل بازگشت در مغز شود.