دکتر محمود هادی پور در گفتگو با مهر، با بیان اینکه مشکلات دارویی کشور در عرض یک شب به وجود نیامده که به سرعت حل شود، اظهار کرد: داروسازی ایران و تولیدات دارویی کشور به پسری شبیه بوده که با پول تو جیبی پدر لحظات شیرینی را می گذرانده و همچون یک متمول لباس می پوشیده ولی زمانی که حمایت پدر را از دست داد، ضعفهای واقعی خود را بر ملا کرده است.
وی ادامه داد: در سایه حمایتهای بی رویه وزارت بهداشت و استفاده از منابع نفت، ساختاری غیر واقعی در نظام دارویی کشور شکل گرفت ولی اکنون که دولت به دلایل تحریم قادر نیست به این حمایت ادامه دهد، نظام دارویی نیز قادر نیست به نیازهای مردم پاسخ گوید.
این کاشناس بیماریهای خاص با اظهار تاسف از عدم وجود یا کمبود داروهای داخلی مثل کلردیازپوکساید وB1300 ، تاکید کرد: کمبود این اقلام به خوبی نشان می دهد که شعار تولید 98 درصد داروی مورد نیاز در کشور که به کرات توسط مدیران دارویی در دهه های گذشته سرداده شده است، چقدر غیر واقعی بوده است.
وی در ادامه به مصاحبه اخیر برخی مدیران دارویی در خصوص نابسامانی حوزه دارو در کشور اشاره کرد و افزود: برخی از افرادی که در همین دولت سابقه مدیریت دارویی دارند و در سالهای گذشته همواره در جلسات مشورتی مربوط به دارو حاضر بوده اند، اکنون آنچنان در نقش منتقد فرو رفته اند که گویی هشت سال گذشته را در تبعید به سر برده اند.
به اعتقاد هادی پور، با توجه به شرایط حساس کنونی جایی برای لابیست ها و افرادی که خود در ایجاد ساختار غیرواقعی دارو و تولیدکنندگان صوری مقصر بوده اند، وجود ندارد. بنابراین مدیر دارویی در شرایط کنونی باید برنامه دقیق خود را ارائه دهد تا همه دست اندرکاران عرصه تولید، واردات و توزیع دارو این برنامه را به چالش بکشند و نقاط قوت و ضعف آن را بررسی کنند. استفاده از ادبیات تهاجمی نمی تواند به حل مشکل کمک کند. در این برهه حساس داروسازی ایران به مدیر دلسوز، صاحب فکر و نقدپذیر نیاز دارد، نه پدر خوانده.
وی خاطر نشان کرد: سیاستهای دولت در بخش صنعت دارویی باید با سیاستهای کلان اقتصادی دولت یازدهم که متمایل به ورود به بازارهای جهانی است، هماهنگ باشد. لذا حضور کسانی که به صنعت دولتی یا شبه دولتی معتقدند، در مدیریت دارویی دولت جدید منطقی به نظر نمی رسد.
این کارشناس بیماریهای خاص با ابراز نگرانی از وضعیت بسیار بد دارویی بیمارن خاص گفت: کمبودهای دارویی و مشکلات عدم مصرف داروهای به ظاهر تولید داخل در وزارت بهداشت فعلی به بوجود نیامده، بلکه از سالهای گذشته این رویه نا معقول آغاز شده و در شرایط دشوار کنونی این نارسایی حادتر شده است.
هادی پور، عدم توجه به نیازهای واقعی بیماران و عدم توجه به کارشناسان مستقل در برنامه ریزی را از جمله ضعفهای نظام تصمیم گیری دارویی در کشور دانست و افزود: اغلب داروهای ژنریک نیازی به کارآزمایی بالینی ندارند. بنابراین زمانی که برای توجیه تولید یک دارو در کشور به کارآزمایی های بالینی کوتاه مدت و فاقد وجاهت علمی متوسل می شویم، نشان از ضعف اساسی در مدیریت ثبت دارو در کشور است. اگر روند تولید و ثبت دارو منطبق بر اصول علمی انجام شده باشد، نیازی نیست که برای رضای دل برخی از پزشکان اصول علمی داروسازی را زیر سئوال ببریم.
به گفته این کارشناس بیماریهای خاص، سازمان جهانی بهداشت قانع کردن را بخشی از روند ارتقاء دارویی می داند لذا اگر دارویی نتوانسته بیماران خاص را قانع کند، اشکال در شرکت تولید کننده است.
هادی پور، بخشی از کمبودهای دارویی بیماران خاص را ناشی از رونمایی های نمایشی یا تولید دارو بدون منبع قابل اتکا ماده اولیه برای این دسته از بیماران برشمرد و افزود: وقتی به بهانه کاهش وابستگی، تولیداتی صد در صد وابسته برای درمان بیماران خاص به بازار عرضه می کنیم نتیجه اش همین می شود که در لحظات بحرانی وارد کردن داروی تولید شده از خارج از کشور راه حل مناسب تری از تولید دارو در کشور باشد