سلامت نیوز : هفته
آینده، این موقع، اعضای كمیسیون بهداشت و درمان مجلس به همراه دوستان خانه
بهارستان در حال چیدن نتایج معادلات خود هستند تا برای رای موافق به وزیر
بهداشت پیشنهادی دولت یازدهم به تجمیع آرا برسند. وزیر بهداشت دولت
روحانی، سیزدهمین وزیر بهداشت پس از پیروزی انقلاب اسلامی است كه نسبت به
همتایان سابق خود، حالا وظایف سنگین‌تر و فهرست طویل‌تری از بایدها را پیش
رو دارد كه وزن سنگین این فهرست هم متوجه رویكرد سیاسی رییس دولت نهم و دهم
در قبال نظام سلامت است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از اعتماد ؛ محمود احمدی‌نژاد طی 8 سال گذشته با گره زدن سرنوشت بهداشت و درمان كشور به مناظر سیاسی مقبول خود و تنزل جایگاه سلامت در فهرست توجهات دولت چنان كرد كه در روزهای پایانی فعالیت دولت دهم، كارشناسان سلامت با هر عقیده و منش سیاسی، از فرو ریختن اعتبار نظام سلامت در اثر سیاست‌های غیركارشناسانه و جبری و تنزل جایگاه سلامت به اولویت سیزدهم نگاه دولت ابراز تاسف می‌كردند.
ارتقای این جایگاه و هدایت توجه دولت به اهمیت سلامت، سرفصل وظایف وزیر بهداشت آینده خواهد بود كه اگر موفق به كسب اقتدار برای این سرفصل شود، سایر وظایف، زیرمجموعه است. بعد از 8 سال، نظام سلامت امروز مانند سفره‌یی آشفته است كه وزیر جدید باید آن را با چیدمان جدید در رقابت سرسختانه میان سیاست و سلامت شركت دهد. توانایی‌های وزیر جدید كه امروز هنوز آشكار نیست زیرا گمانه‌ها فهرستی را مهیا كرده كه هر یك از اسامی، شرح حال متفاوتی را به ذهن متبادر می‌كند. آیا همین گمانه‌ها، برشی از واقعیت است یا داستان پس پرده الفبای دیگری دارد؟
مردان بهداشتی روحانی چه كسانی هستند؟
از همان نخستین روزهای پس از اعلام رسمی نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم، اسم‌هایی در محافل سیاست‌نشینان علاقه‌مند به بهداشت و درمان زمزمه می‌شد. با شناخت نسبی از روحیه و منش سیاسی رییس‌جمهوری یازدهم، پیش‌بینی‌ها به این سمت گرایش داشت كه وی در گستره متنوعی وزیر بهداشت خود را جست‌وجو می‌كند؛ وزیری كه بیش از تمایل به فرمانبری از تندروی‌های اصلاح‌طلبانه یا اصولگرایانه، علاقه‌مند به بهسازی آزاد منشانه نظام آسیب دیده سلامت باشد كه در 8 سال گذشته به میدان تجربه‌های سیاسی دولت تبدیل شده بود.
كارشناسان سلامت هم طی یك ماه و نیم گذشته فرصت را غنیمت دیدند و مقاصد خود را در قالب ویژگی‌های وزیر بهداشت دولت یازدهم بروز دادند در حالی كه مرور این ابرازها به یك ویژگی مشترك راه می‌برد: زخم‌های وارد شده بر نظام سلامت نیازمند مداوای جدی بود و تیمارداری این بیمار محتضر باید فارغ از گرایشات سیاسی انجام می‌شد. اما در دل همین ابرازها نشانه‌هایی از ارتباط اهداف مدنظر كارشناسان با گرایش حرفه‌یی آنها هم بارز بود. چنان كه پزشكان مستقل و اعضای انجمن‌های تخصصی پزشكی معتقد به قوت مدیریت در وزیر بهداشت آینده و بذل توجه او به بخش خصوصی بودند بیش از آنكه نسبت به نوع تخصص حرفه‌یی او وسواس داشته باشند. بسیج دانشجویی دانشگاه علوم پزشكی تهران بنا به ماهیت ذاتی فعالیت خود با صدور بیانیه‌یی ضمن هشدار نسبت به سقوط سالانه یك میلیون و 500 هزار نفر از جمعیت كشور به زیر خط فقر بر اثر پرداخت هزینه‌های درمان خواستار آن شد كه «وزیر بهداشت نباید سهامدار بخش خصوصی باشد.»
شاغلان در بخش‌های درمانی دولتی خواستار توجه وزیر به افزایش سرانه درمان بودند و اعضای كمیسیون بهداشت و درمان مجلس معتقد بودند كه وزیر بهداشت آینده علاوه بر معطوف كردن برنامه خود بر اجرای طرح ملی پزشك خانواده، باید به اجرای اسناد بالادستی و قوانین مصوب نظام سلامت پایبند باشد و اساتید دانشگاه و مسوولان دانشگاههای علوم پزشكی هم عقیده داشتند كه وزیر بهداشت دولت یازدهم باید آمیختگی درمان و آموزش پزشكی را در اولویت برنامه‌های خود قرار دهد. اما در میان حجم نظرها درباره ویژگی وزیر جدید و اولویت برنامه‌های پیش رو، یك نظر متفاوت هم شنیده شد كه متوجه راه‌حلی برای مقابله با ضعف‌ها و كاستی‌های نظام سلامت طی 8 سال گذشته و برون رفت از ساختار فرسوده بهداشت و درمان 34 سال گذشته بود: «الزامی نیست كه وزیر بهداشت، پزشك باشد.»
طی 34 سال گذشته، یازده نفر بر كرسی وزارت بهداشت تكیه زدند كه ویژگی مشترك آنها اشتغال به حرفه پزشكی بود: كاظم سامی (روانپزشك)، موسی زرگر (جراح عمومی)، هادی منافی (جراح عمومی)، سید علیرضا مرندی (فوق تخصص اطفال)، ایرج فاضل (فوق تخصص جراحی عروق)، رضا ملك‌زاده (فوق تخصص گوارش و كبد) محمد فرهادی (متخصص گوش، حلق و بینی)، مسعود پزشكیان (فوق تخصص قلب و عروق)، كامران باقری لنكرانی (فوق تخصص گوارش و كبد)، مرضیه وحیددستجردی (متخصص زنان و زایمان) و محمد حسن طریقت منفرد (چشم پزشك) هر یك هم فهرست طویلی از برنامه‌های نیمه تمام برای گزینه آتی به جا گذاشتند در حالی كه نگاه منصفانه نسبت به چگونگی نگرش 10 دولت پیشین می‌تواند 11 وزیر بهداشت دولت‌های جمهوری اسلامی را از قصور در انجام وظایف محوله و مصوب تبرئه كند.
جالب آنكه پرچمدار سلب لزوم از پزشك بودن وزیر بهداشت كسی نبود جز دوازدهمین وزیر بهداشت؛ محمد حسن طریقت‌منفرد كه پس از حضور در یك برنامه تلویزیونی گفت: «من پزشك متخصصی هستم كه وزیر بهداشتم. یعنی هم پزشكم و درباره تعرفه‌ها و افزایش حقوق پزشكان ذی‌نفع هستم و هم باید سلامت مردم را تامین كنم. پس قانونی را تصویب و اجرا می‌كنم كه در آن پزشك متخصص می‌تواند هم در بخش دولتی و هم خصوصی تعرفه بگیرد.» باید به رییس‌جمهوری منتخب كه ابراز امیدواری كرده بتواند مشق خود را تا روز حضور در مجلس آماده كرده و فهرست پیشنهادی كابینه‌اش را در همان مراسم تحلیف ارائه دهد، حق داد كه پیدا كردن یك داروی آرام بخش موثر برای رفع التهاب ناشی از چیدمان كابینه را معیار گزینش وزیر بهداشت آینده‌اش قرار دهد. وزیر بهداشت آینده، حالا در صف كدام داروخانه منتظر نوبت دریافت داروست؟
آخرین گزینه های وزارت بهداشت در دولت یازدهم
دكتر سیدحسن هاشمی؛ متولد 1338 مشهد. جراح و متخصص چشم پزشكی. شنیده ها می‌گوید قرار است روز یكشنبه به عنوان وزیر بهداشت پیشنهادی رییس جمهوری به مجلس معرفی شود.مشاور وزیر بهداشت و دبیر شورای آموزش پزشكی و تخصصی – 1376 / 1380 -
رییس بخش قرنیه بیمارستان فارابی. ریاست دانشكده پزشكی و مدیر گروه چشم پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران. دبیركل و عضو هیات‌مدیره انجمن چشم پزشكی. كارشناس تخصصی رشته چشم در دادسرا و هیات‌های انتظامی سازمان نظام پزشكی. عضو شورای عالی مركز تحقیقات چشم پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران. موسس و عضو هیات‌مدیره انجمن پزشكی لیزری ایران.
دكتر رضا ملك‌زاده؛ متولد 1330 كازرون. فوق تخصص گوارش و كبد. نماینده حسن روحانی برای معرفی برنامه‌های وی در حوزه سلامت در زمان تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم. وزیر بهداشت - 23 دی 1369 / مرداد 1372 - معاون آموزشی وزیر بهداشت. رییس بیمارستان شریعتی تهران. رییس مركز تحقیقات بیماری‌های كبد و گوارش. معاون تحقیقاتی فرهنگستان علوم پزشكی ایران.
دكتر علیرضا زالی؛ متولد 1343. جراح مغز و اعصاب. قائم مقام سابق و رییس كل فعلی سازمان نظام پزشكی كشور. رییس دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی. معاون درمان و دارو دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی. كارشناس هیات‌های انتظامی بدوی وعالی سازمان نظام پزشكی. دبیر كمیسیون جراحی مغز و اعصاب سازمان پزشكی قانونی. مشاور رییس مجلس در كمیسیون بهداشت و درمان مجلس.
دكتر ایرج فاضل؛ متولد 1318 اردستان. فوق تخصص جراحی عروق. وزیر بهداشت – 1368 / 1369 - وزیر فرهنگ و آموزش عالی – 1363 / 1364 – عضو شورای‌عالی انقلاب فرهنگی - تا خرداد 1390 - استاد دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی. وی در دوران حضور خود در وزارت بهداشت توسط مجلس سوم استیضاح و بركنار شد. وی پس از برگزاری انتخابات دهم ریاست‌جمهوری، پس از تقریر نامه‌یی اعتراض‌آمیز، در آذر 1388 توسط محمود احمدی‌نژاد از ریاست فرهنگستان علوم پزشكی، كه مدت 19 سال مسوولیت آن را بر عهده داشت، كنار گذاشته شد.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از اعتماد ؛ محمود احمدی‌نژاد طی 8 سال گذشته با گره زدن سرنوشت بهداشت و درمان كشور به مناظر سیاسی مقبول خود و تنزل جایگاه سلامت در فهرست توجهات دولت چنان كرد كه در روزهای پایانی فعالیت دولت دهم، كارشناسان سلامت با هر عقیده و منش سیاسی، از فرو ریختن اعتبار نظام سلامت در اثر سیاست‌های غیركارشناسانه و جبری و تنزل جایگاه سلامت به اولویت سیزدهم نگاه دولت ابراز تاسف می‌كردند.
ارتقای این جایگاه و هدایت توجه دولت به اهمیت سلامت، سرفصل وظایف وزیر بهداشت آینده خواهد بود كه اگر موفق به كسب اقتدار برای این سرفصل شود، سایر وظایف، زیرمجموعه است. بعد از 8 سال، نظام سلامت امروز مانند سفره‌یی آشفته است كه وزیر جدید باید آن را با چیدمان جدید در رقابت سرسختانه میان سیاست و سلامت شركت دهد. توانایی‌های وزیر جدید كه امروز هنوز آشكار نیست زیرا گمانه‌ها فهرستی را مهیا كرده كه هر یك از اسامی، شرح حال متفاوتی را به ذهن متبادر می‌كند. آیا همین گمانه‌ها، برشی از واقعیت است یا داستان پس پرده الفبای دیگری دارد؟
مردان بهداشتی روحانی چه كسانی هستند؟
از همان نخستین روزهای پس از اعلام رسمی نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم، اسم‌هایی در محافل سیاست‌نشینان علاقه‌مند به بهداشت و درمان زمزمه می‌شد. با شناخت نسبی از روحیه و منش سیاسی رییس‌جمهوری یازدهم، پیش‌بینی‌ها به این سمت گرایش داشت كه وی در گستره متنوعی وزیر بهداشت خود را جست‌وجو می‌كند؛ وزیری كه بیش از تمایل به فرمانبری از تندروی‌های اصلاح‌طلبانه یا اصولگرایانه، علاقه‌مند به بهسازی آزاد منشانه نظام آسیب دیده سلامت باشد كه در 8 سال گذشته به میدان تجربه‌های سیاسی دولت تبدیل شده بود.
كارشناسان سلامت هم طی یك ماه و نیم گذشته فرصت را غنیمت دیدند و مقاصد خود را در قالب ویژگی‌های وزیر بهداشت دولت یازدهم بروز دادند در حالی كه مرور این ابرازها به یك ویژگی مشترك راه می‌برد: زخم‌های وارد شده بر نظام سلامت نیازمند مداوای جدی بود و تیمارداری این بیمار محتضر باید فارغ از گرایشات سیاسی انجام می‌شد. اما در دل همین ابرازها نشانه‌هایی از ارتباط اهداف مدنظر كارشناسان با گرایش حرفه‌یی آنها هم بارز بود. چنان كه پزشكان مستقل و اعضای انجمن‌های تخصصی پزشكی معتقد به قوت مدیریت در وزیر بهداشت آینده و بذل توجه او به بخش خصوصی بودند بیش از آنكه نسبت به نوع تخصص حرفه‌یی او وسواس داشته باشند. بسیج دانشجویی دانشگاه علوم پزشكی تهران بنا به ماهیت ذاتی فعالیت خود با صدور بیانیه‌یی ضمن هشدار نسبت به سقوط سالانه یك میلیون و 500 هزار نفر از جمعیت كشور به زیر خط فقر بر اثر پرداخت هزینه‌های درمان خواستار آن شد كه «وزیر بهداشت نباید سهامدار بخش خصوصی باشد.»
شاغلان در بخش‌های درمانی دولتی خواستار توجه وزیر به افزایش سرانه درمان بودند و اعضای كمیسیون بهداشت و درمان مجلس معتقد بودند كه وزیر بهداشت آینده علاوه بر معطوف كردن برنامه خود بر اجرای طرح ملی پزشك خانواده، باید به اجرای اسناد بالادستی و قوانین مصوب نظام سلامت پایبند باشد و اساتید دانشگاه و مسوولان دانشگاههای علوم پزشكی هم عقیده داشتند كه وزیر بهداشت دولت یازدهم باید آمیختگی درمان و آموزش پزشكی را در اولویت برنامه‌های خود قرار دهد. اما در میان حجم نظرها درباره ویژگی وزیر جدید و اولویت برنامه‌های پیش رو، یك نظر متفاوت هم شنیده شد كه متوجه راه‌حلی برای مقابله با ضعف‌ها و كاستی‌های نظام سلامت طی 8 سال گذشته و برون رفت از ساختار فرسوده بهداشت و درمان 34 سال گذشته بود: «الزامی نیست كه وزیر بهداشت، پزشك باشد.»
طی 34 سال گذشته، یازده نفر بر كرسی وزارت بهداشت تكیه زدند كه ویژگی مشترك آنها اشتغال به حرفه پزشكی بود: كاظم سامی (روانپزشك)، موسی زرگر (جراح عمومی)، هادی منافی (جراح عمومی)، سید علیرضا مرندی (فوق تخصص اطفال)، ایرج فاضل (فوق تخصص جراحی عروق)، رضا ملك‌زاده (فوق تخصص گوارش و كبد) محمد فرهادی (متخصص گوش، حلق و بینی)، مسعود پزشكیان (فوق تخصص قلب و عروق)، كامران باقری لنكرانی (فوق تخصص گوارش و كبد)، مرضیه وحیددستجردی (متخصص زنان و زایمان) و محمد حسن طریقت منفرد (چشم پزشك) هر یك هم فهرست طویلی از برنامه‌های نیمه تمام برای گزینه آتی به جا گذاشتند در حالی كه نگاه منصفانه نسبت به چگونگی نگرش 10 دولت پیشین می‌تواند 11 وزیر بهداشت دولت‌های جمهوری اسلامی را از قصور در انجام وظایف محوله و مصوب تبرئه كند.
جالب آنكه پرچمدار سلب لزوم از پزشك بودن وزیر بهداشت كسی نبود جز دوازدهمین وزیر بهداشت؛ محمد حسن طریقت‌منفرد كه پس از حضور در یك برنامه تلویزیونی گفت: «من پزشك متخصصی هستم كه وزیر بهداشتم. یعنی هم پزشكم و درباره تعرفه‌ها و افزایش حقوق پزشكان ذی‌نفع هستم و هم باید سلامت مردم را تامین كنم. پس قانونی را تصویب و اجرا می‌كنم كه در آن پزشك متخصص می‌تواند هم در بخش دولتی و هم خصوصی تعرفه بگیرد.» باید به رییس‌جمهوری منتخب كه ابراز امیدواری كرده بتواند مشق خود را تا روز حضور در مجلس آماده كرده و فهرست پیشنهادی كابینه‌اش را در همان مراسم تحلیف ارائه دهد، حق داد كه پیدا كردن یك داروی آرام بخش موثر برای رفع التهاب ناشی از چیدمان كابینه را معیار گزینش وزیر بهداشت آینده‌اش قرار دهد. وزیر بهداشت آینده، حالا در صف كدام داروخانه منتظر نوبت دریافت داروست؟
آخرین گزینه های وزارت بهداشت در دولت یازدهم
دكتر سیدحسن هاشمی؛ متولد 1338 مشهد. جراح و متخصص چشم پزشكی. شنیده ها می‌گوید قرار است روز یكشنبه به عنوان وزیر بهداشت پیشنهادی رییس جمهوری به مجلس معرفی شود.مشاور وزیر بهداشت و دبیر شورای آموزش پزشكی و تخصصی – 1376 / 1380 -
رییس بخش قرنیه بیمارستان فارابی. ریاست دانشكده پزشكی و مدیر گروه چشم پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران. دبیركل و عضو هیات‌مدیره انجمن چشم پزشكی. كارشناس تخصصی رشته چشم در دادسرا و هیات‌های انتظامی سازمان نظام پزشكی. عضو شورای عالی مركز تحقیقات چشم پزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران. موسس و عضو هیات‌مدیره انجمن پزشكی لیزری ایران.
دكتر رضا ملك‌زاده؛ متولد 1330 كازرون. فوق تخصص گوارش و كبد. نماینده حسن روحانی برای معرفی برنامه‌های وی در حوزه سلامت در زمان تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم. وزیر بهداشت - 23 دی 1369 / مرداد 1372 - معاون آموزشی وزیر بهداشت. رییس بیمارستان شریعتی تهران. رییس مركز تحقیقات بیماری‌های كبد و گوارش. معاون تحقیقاتی فرهنگستان علوم پزشكی ایران.
دكتر علیرضا زالی؛ متولد 1343. جراح مغز و اعصاب. قائم مقام سابق و رییس كل فعلی سازمان نظام پزشكی كشور. رییس دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی. معاون درمان و دارو دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی. كارشناس هیات‌های انتظامی بدوی وعالی سازمان نظام پزشكی. دبیر كمیسیون جراحی مغز و اعصاب سازمان پزشكی قانونی. مشاور رییس مجلس در كمیسیون بهداشت و درمان مجلس.
دكتر ایرج فاضل؛ متولد 1318 اردستان. فوق تخصص جراحی عروق. وزیر بهداشت – 1368 / 1369 - وزیر فرهنگ و آموزش عالی – 1363 / 1364 – عضو شورای‌عالی انقلاب فرهنگی - تا خرداد 1390 - استاد دانشگاه علوم پزشكی شهید بهشتی. وی در دوران حضور خود در وزارت بهداشت توسط مجلس سوم استیضاح و بركنار شد. وی پس از برگزاری انتخابات دهم ریاست‌جمهوری، پس از تقریر نامه‌یی اعتراض‌آمیز، در آذر 1388 توسط محمود احمدی‌نژاد از ریاست فرهنگستان علوم پزشكی، كه مدت 19 سال مسوولیت آن را بر عهده داشت، كنار گذاشته شد.